Kategoria: Bez kategorii

Słuchacze Mińskiego UTW już po raz ósmy ruszyli na wypoczynek wzdłuż polskiego wybrzeża. Tym razem zakotwiczyli w małej, spokojnej wsi Poddąbie położonej między Ustką a Rowami. To relatywnie młoda wieś  założona w II połowie XVIII w. w miejscu starej sredniowiecznej osady Poddamp. Osada ta przed 1914r. została całkowicie zniszczona przez sztorm, czego dowodem są widoczne jeszcze teraz liczne urwiska. Pozostała też rzeczka, która leniwie sączy swoje wody do Bałtyku. Wówczas przyjęła” cofkę”,a  wylewając, zniszczyła wieś. Dziś kładka łączy dwa urwiska, jest miejscem spacerów wczasowiczów w pięknym bukowym lesie.

Ośrodek LAZUR ,w którym zamieszkaliśmy ,przyjął nas niezwykle gościnnie. Gospodarze starali się umilać nam pobyt organizyjąc wspaniałego grila, wieczorne spotknie przy muzyce, pomogli w organizacji wycieczli do Ustki i Doliny Charlotty a grzybiarzom ułatwili suszenie grzybów.

We wrześniu jest tam już cisza i spokój. Lato obdarowało nas swoim ciepłem więc i lodów, kawusi i ciasteczek też nie brakowało. No i mieliśmy to szczęście, że trafiliśmy na ludzi, ktorzy naprawdę są życzliwi swoim gościom. Pozostały nam sympatyczne wspomienia i nadzieja na powrót.

 

Pozostałe zdjęcia  w zakładce  Galeria – wypoczynek Wakacyjny
kliknij tutaj>>>/http://Poddabie-1-10-wrzesnia-2018-r/

 

W dniach 13-20 stycznia 2018 roku 23 studentów naszego Stowarzyszenia Radość Trzeciego Wieku uczestniczyło we wczasach zdrowotnych zorganizowanych w Ustroniu Zdroju, w sanatorium Magnolia. W sobotę pięknie położony Ustroń przywitał nas piękną, słoneczną pogodą, a sanatorium ciepłym, serdecznym przyjęciem.
Program turnusu zapewniał zarówno zabiegi medyczne (rehabilitacyjne), jak i wiele innych atrakcji turystyczno – społecznych.
W sobotę i niedzielę czas wolny niektórzy z nas przeznaczyli na odpoczynek po podróży lub też na indywidualne zwiedzanie miasta i okolic.

Wspomnienia uczestników.
Drugi dzień naszego pobytu w Ustroniu, pogoda piekna – słonecznie i ciepło. Po śniadaniu, na godz. 10.00 zaprosił nas na spacer do źródła Karola p. Zbyszek instruktor nordic walking.Stawiliśmy się z kijami NW i po krótkiej rozgrzewce ruszyliśmy ?czerwonym szlakiem?. Ponieważ, jak to zwykle w górach, droga najpierw biegnie pod górę a dopiero potem w dół, niektórzy z nas zrezygnowali w trakcie kontynuowania ?wspinaczki? w myśl zasady ?mierz siły na zamiary?. Inni, którzy na początku wyprawy byli na czele ?peletonu? z czasem znależli się na dalszych pozycjach. Miejscami trasa nie była przyjazna (zmarznięte liście) i niektóre z nas (ja) spotkały się dosłownie z ziemią beskidzką. Przy źródle Karola wysłuchałyśmy historii źródełka opowiedzianej przez Pana instruktora, zrobiliśmy sobie pamiątkowe zdjęcie i napełnil;iśmy butelki źródlaną wodą, która ma nam służyć na zdrowie i urodę. Powrotna droga wiodła w dół, była znacznie krótsza i łatwiejsza. Wróciliśmy do ośrodka dotlenieni i zrelaksowani.

Tego dnia dwie z naszych koleżanych pojechały na Równicę zwaną też Diablą Górą – szczyt górki położony w Beskidzie Śląskim w bocznym paśmie odchodzącym od Baraniej Góry – 884 m n.p.m. Piękna słoneczna pogoda towarzyszyła turystkom, niezapomniane widoki oraz w karczmie biesiadnej regionalne jadło. Z innych atrakcji zorganizowanych na terenie Górskiego Parku Rozrywki nasze koleżanki nie skorzystały z braku czasu i wieku.

W poniedziałek studenci odbyli indywidualne wizyty lekarskie, na których zostały im  zalecone do wykonania zabiegi medyczne rozłożone zgodnie z planem na 4 dni. W nieograniczonym zakresie mogliśmy korzystać z gimnastyki indywidualnej w sali kinezyterapii.W pozostałe dni i popołudnia były zaplanowane liczne atrakcje.
We wtorek niezbyt sympatyczna zimowa pogoda nie zniechęciła nas do odbycia wycieczki na trasie tzw. Małej pętli Beskidzkiej. Plan wycieczki: Leśny Ośrodek Edukacji Ekologicznej w Istebnej, Koniaków i Zamek Prezydenta RP. Narodowy Zespół Zabytkowy w Wiśle. Na przejazd i odwiedzenie Koniakowa – ojczyzny Koronki Koniakowskiej niestety nie starczyło nam już czasu. Ale mieliśmy możliwość ich podziwiania w części wyrobów jakie trafiły do Pałacu Prezydenckiego. Z historią koronczarstwa postanowiliśmy zapoznać się przy okazji kolejnego pobytu w tym pięknym regionie naszego kraju.    W czasie przejazdów autokarem przemiły nasz przewodnik lokalny zapoznawał nas z historią mijanych miejscowości i zwiedzanych obiektów.
W Leśnym Ośrodku Edukacji Ekologicznej w Istebnej studenci mieli możliwość zapoznania się ze stałą ekspozycją ukazującą florę i faunę beskidzkich lasów,widzieliśmy preparaty zwierząt i modele roślin
Z historią Kurnej Chaty Kawuloka w Istebnej, obyczajami i życiem w ówczesnych latach mieszkańców Beskidów na podstawie życia tej rodziny zapoznał nas jej aktualny gospodarz Jan Mroczek. Chata została wybudowana w roku 1863. Grał on też na instrumentach pasterskich (m.in. na rogu pasterskim, okarynie i gajdach) wykonanych osobiście przez Jana Kawuloka laureata Nagrody im. Kolberga przyznanej w 1976 r. Dla wielu z nas była to podróż sentymentalna, wspomnień czar.

Następnie udaliśmy się do modernistycznego pałacu w Wiśle wzniesionego w latach 1929 – 1930 według projektu Adolfa Szyszko – Bohusza dla prezydenta RP Ignacego Mościckiego; w latach 1931 – 1952 i od 2002 rezydencji Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Z historią i dniem dzisiejszym rezydencji zapoznała nas lokalna przewodniczka prywatna część prezydenta jest nie dostępna dla zwiedzających. Zwiedziliśmy: hol wejściowy, werandę zwaną też salonem Pronaszki (jest to główne pomieszczenie recepcyjne Górnego Zamku), reprezentacyjną jadalnię, salon i palarnię (inaczej pokój kominkowy), zachowany gabinet Prezydenta Mościckiego oraz łazienkę z częściowo oryginalnym wyposażeniem. Najważniejsze ciekawostki z jakimi zostaliśmy zapoznani to : żeliwny piec, który służył do ogrzewania kaplicy, wykonany w roku 1926 w kuźni ustrońskiej na licencji amerykańskiej, którego bezcenność wynika z braku możliwości odtworzenia obecnie żeliwa z którego został on wykonany, zachowane do dzisiaj oświetlenie: żyrandole i kinkiety projektu Andrzeja Pronaszki.
Następnie uczestnicy wycieczki udali się do Kaplicy z 1909 roku pod wezwaniem Św. Jadwigi Śląskiej znajdującej się na Szlaku Architektury Drewnianej województwa śląskiego w pętli beskidzkiej. W Kaplicy znajduje się cenne zabytkowe wyposażenie np. obraz Droga Krzyżowa z 1683 roku oraz inne dary przekazane przez obecnych Prezydentów
Po zwiedzeniu rezydencji grupa udała się do restauracji w Zamku Małym. Oprócz aromatycznej kawy, herbaty, i ciasteczek piliśmy przede wszystkim wszyscy lokalny trunek Miodunkę  otrzymany wg tej samej receptury jak ta podawana gościom Pana Prezydenta.

W piątek po południu pogoda pozwoliła na wjazd kolejką linową na Wielką Czantorię – wysokość 995 m n.p.m.; najwyższe wzniesienie Pasma Czantorii w Beskidzie Śląskim jednocześnie szczyt graniczny między Polską a Czechami. Mimo towarzyszącego chłodu, humory dopisywały, bo widoki były niezapomniane. W dolinie rozpościerał  widok na Ustroń, a na widnokręgu szczyty Baraniej Góry i Szczyrku.

Wielu wrażeń dostarczyła nam także wycieczka do Cieszyna, tego Czeskiego i naszego. Zwiedzanie rozpoczęliśmy od wejscia/wjazdu na Górę Zamkową gdzie przemiła lokalna Pani przewodnik ukazała nam jej historyczne piękno i ciekawostkę, o której nikt ze studentów nie wiedział. Otóż na naszym banknocie 20 złotowym figuruje właśnie gotycka wieża zamkowa z XIV wieku (tzw. Wieża Piastowska). Spacer po Czeskim Cieszynie i naszej przepięknej starówce z charakterystycznym układem ulic i z mnóstwem zabytkowych kamienic zakończyliśmy przejściem przez ul. Przykopa zwaną ?Cieszyńską Wenecją?.
Na zakończenie pobytu w Cieszynie raczyliśmy się specjałami w Cafe Muzeum.

W atmosferze wspaniałego klimatycznego pomieszczenia dawnej pałacowej stajni mogliśmy połechtać nasze podniebienia kawą i strudlem wiedeńskim.

Jakie mogą być wspomnienia z pobytu w Ustroniu ? Nasza grupa ?młodzieżowa? świetnie się czuła i bawiła.  Był śpiew, miło i serdecznie. Zawsze można było znaleźć coś ciekawego dla siebie.
Za wszystko należą się serdeczne podziękowania naszym studentom  – organizatorom i wszystkim realizatorom naszych planów.
Mamy nadzieję, że za rok powrócimy, pomimo wielu kilometrów, które musieliśmy pokonać.